Następny tydzień minął okropnie. Harry za każdym razem gdy
zobaczył Ginny, próbował z nią pogadać, jednak bez skutków. Ron chodził po
zamku taki jakiś przygnębiony, Emma główkowała jakby tu przypodobać się Fredowi
(kocha się w nim od IV klasy), bliźniacy robili coś o czym nie chcieli mi
powiedzieć, Robina i Hermione można było zastać tylko razem, a ja? Udawałam że
wszystko jest ok. Wytrzymywałam to, jak trzymają się za ręce, jak się przytulają,
jak na siebie patrzą… A tak naprawdę miałam jedną wielką dziurę w sercu. Z
rozmyśleń wyrwała mnie Emma.
- Jak on tak mógł? - Zapytała zdenerwowana.
- Kto?
- Jak to kto? Przecież tłumaczę ci już od pół godziny, że
ubrałam swoją najlepszą sukienkę, poszłam do Pokoju Wspólnego, a Fred nawet na
mnie nie spojrzał!
- Super. Wiesz co, idę się przejść. - Powiedziawszy to
wyszłam z dormitorium odprowadzona zdziwionym wzrokiem Emmy. Przy portrecie Grubej Damy stali Robin i
Hermiona. Czułam że moje oczy napełniają się łzami i szybko wyszłam z Pokoju
Wspólnego
Szłam prawie pustym korytarzem.
Bolała mnie głowa. Co się ze mną dzieje? Przez ten już „oficjalny” związek
Hermiony i Robina pogorszyłam się w nauce, dawno nie zrobiłam żadnego dowcipu i
na dodatek moje przyjaciółki kibicowały im!
Jak na zawołanie, zza korytarza
wyszła całująca się para. Nie byle jaka para, tylko Ginny i Harry! Tego było
już za dużo.
Uciekłam na błonia. Padał deszcz i
było zimno, lecz wtedy nie miało to dla mnie znaczenia. Po moich policzkach
zaczęły płynąć łzy. Czemu to tak cholernie boli?! Biegłam przez błonia. Nawet
nie wiem kiedy zahaczyłam nogą o jaką gałąź i twarzą wylądowałam na ziemi. Była
lodowata. Po iluś minutach które wydawały się być wiecznością, zaczęły boleć
mnie różne części ciała. Czułam że głowa mi zaraz eksploduje. Nagle obraz
zaczął mi się zamazywać, a po chwili straciłam przytomność. Ostatnie co
zobaczyłam to zielona postać.
***
Z trudem otworzyłam oczy. Od razu
rozbolała mnie głowa przez zbyt wiele bieli w pomieszczeniu.
- Avalon! - odwróciłam się na bok. Dopiero teraz
zorientowałam się gdzie jestem. Skrzydło Szpitalne zawszę doprowadzało mnie do
mdłości. Widok pokrwawionych dzieciaków, Pomfrey dająca jakieś świństwa do
połknięcia, i ta rażąca w oczy biel.
Obok mojego łóżka stały Emma i Ginny. Na ich twarzach
malowało się szczęście.
- Nawet nie wiesz jak się cieszymy że się obudziłaś…
- Czekaj.- Przerwałam jej - Mogłabyś ciszej. Głowa mi pęka.
- Tak, jasne. Przepraszam.
Próbowałam przypomnieć sobie zdarzenia tego dnia. Korytarz…
Hermiona i Robin… błonia… przewróciłam się… było zimo… i ten ból… okropny ból.
- Jak długo spałam? - Zapytałam
- Krótko, zaledwie 5 godzin. - Powiedziała spokojnie Ginny.
- Co się tak właściwie stało?
- Strasznie się martwiłyśmy. Byłaś cała blada i mokra. -
Dodała Emma.
- Yyy… no więc… - Opowiedziałam im całą historię omijając
część związaną z Robinem. - I pewnie gdyby nie wy już by mnie tu nie było.
- Tylko że to nie my cię znalazłyśmy. - Powiedziała Ginny.
- Ktoś cię znalazł, przyniósł tutaj i zostawił. Pomfrey
mówiła że nie widziała twarzy. - Dodała Emma.
- Zielona postać… Widziałam ją! To znaczy, też nie
widziałam twarzy, ale wiem że jest zielona.
Dziewczyny spojrzały po sobie z minami typu „Ona gada od
rzeczy”.
- Av, coś ci się przywidziało… - Zaczęła niepewnie Ginny. -
Było zimno, byłaś na pół nieprzytomna…
- Ale…
- Dziewczyny, nie męczcie jej, dopiero się obudziła. - Do
Skrzydła Szpitalnego wszedł Harry.
Naglę coś mi się przypomniało.
- A jak to możliwe że widziałam waszą dwójkę całującą się?
- Wskazałam na Harrego i Ginny która się zarumieniła.
- Yyyy… tak się
złożyło że… no… jesteśmy parą. - Powiedziała Ginny.
Naglę moje łóżko zaczęło się ruszać. Wszyscy patrzyli na nie
z przerażeniem.
- Witaj śpiąca królewno! - Z pod łóżka wychyliły się dwie
rude głowy.
- Jak wy się tam we dwaj zmieściliście? - Zapytałam
zdezorientowana.
Fred i George spojrzeli na siebie i z wielkimi uśmiechami
odpowiedzieli…
- MAGIA!
___________________________________
Wiem że krótki rozdział ale nie miałam weny. Następny będzie dłuższy :D
